Wereldvrede zonder verlies individualiteit mogelijk?

De idealist in mij zou graag op een aardbol met wereldvrede leven. Een wereld waarin mensen elkaar niet doelbewust kwetsen, schade berokkenen, vernietigen.
De cynicus in mij vraagt zich af, of dit überhaubt mogelijk is.

Door een god geschapen, vanuit apen ontstaan, uit de ruimte gevallen, …; welke theorie voor jou waarheid is, hoe dan ook liepen op onze wereld ooit de eerste mensen rond. Deze mensen leefden op een stukje van onze aardbol en wisten te overleven. Het lijkt me zo, dat ze zich via en dus met elkaar vermenigvuldigden. Valt me nu in, dat het toch een ietwat ander licht werpt op incest: We zijn eigenlijk één grote familie. Enfin, ik dwaal af.
Op een bepaald moment bedacht een deel van deze groep mensen, dat er wellicht op een stuk land verderop meer overlevingskans was en vertrok. Naar mijn idee herhaalde dit proces zich een aantal keren en was er vrede op de hele wereld. En toen ging het ergens fout.

In plaats van dat de groepen mensen elkaar lieten leven, elke groep op zijn eigen stukje wereld, was er een groep -misschien wel meerdere groepen- die besloot het stukje aardbol van een andere groep ook te willen bezitten. Kwam dat besluit uit pure overlevingsdrang? Waren er toen al mensen, die kickte op macht? Maakte men destijds al ruzie over welke manier van leven de juiste is voor de mens? Wat heeft de mens destijds doen besluiten elkaar te gaan kwetsen, schade te berokken, te vernietigen?

Dat moet in mijn ogen toch het stukje individualiteit in de mens zijn. Immers was er ooit een persoon, die besloot de groep te verlaten. Waarschijnlijk vanwege overlevingsdrang, maar vast ook vanwege zijn nieuwsgierigheid. Zijn drang meer te zien, dan hij -of zij! – tot nu toe zag. Echter denk ik ook absoluut vanwege ontevredenheid. Mensen die deze impulsen en/of ontevredenheid herkenden, gingen mee.

De overlevingsdrang bezit nog altijd ieder mens. Tot op de dag van vandaag zijn er ook mensen die nieuwsgieriger zijn dan anderen, sneller ontevreden zijn dan anderen, of op macht kicken. Ik denk zelfs, dat elk mens alle bedenkbare eigenschappen en gevoelens bezitten; zorgzaam, aardig, spontaan, nieuwsgierig, leergierig, dom, jaloers, vrolijk, gemeen, verdrietig, machtbelust, sociaal. Noem maar op; het zit allemaal in ons. De plek waar je ter wereld kwam, de wijze van opvoeding, je ervaringen in de wereld, je fysieke gesteldheid, je geestelijke vermogen – dan heb ik wel zo ongeveer de belangrijksten- zijn van invloed welke eigenschappen en gevoelens naar buiten komen en met welke je dus wel of niet iets doet.

Wij mensen zijn uniek in zijn soort, maar zijn ook weer uniek binnen die soort. Dat is maar goed ook, immers is overlevingsdrang voor ons mensen niet voldoende meer en zouden we uitsterven zonder bijvoorbeeld nieuwsgierige mensen. De vraag is echter of we ooit terug kunnen naar een wereld, waarin verschillende groepen elkaar op hun eigen stukje aarde kunnen laten leven, elkaar dus met rust kunnen laten; wereldvrede.

Is het mogelijk met al die verschillende individuen? We plaatsen elkaar zo graag in hokjes en die hokjes zouden we elk hun eigen gebied kunnen toebedelen. Maar zijn we eigenlijk wel te plaatsen in hokjes? Ik pas niet in het hokje van de homo, wel die van de hetro. Maar als die hetro racistisch is, pas ik toch niet in dat hokje. Een hetro-democratisch hokje dan. Geheel democratisch ben ik heel eerlijk gezegd ook niet altijd. Ik stam denk ik af van zo’n nieuwsgierige holbewoner, maar ook van diegene die ooit als eerste dacht ‘als je mij denkt te kunnen vernietigen, dan ben ik je voor’.
De mens is tezeer een individu om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Er zijn niet alleen hetro’s, alleen zwarten, alleen rijken, alleen democraten, alleen psychopaten, alleen nerds, etc.
Terug naar de natuur, of geld verdienen, of tegen dierenleed. Er is altijd een overlap, maar er blijven ook altijd verschillen.

Hoewel de wereld blijft veranderen, zowel de aardbol en zijn leefklimaat als de wezens erop, verandert de individualiteit van de mensen niet. Het verleden heeft keer op keer laten zien, dat het gewoonweg niet lukt om alle neuzen dezelfde kant op te laten wijzen. Het heden brengt daar nog niet veel verandering.
Is het een oplossing om alle ‘idioten’ op een groot eiland bij elkaar te zetten, een atoombom erop en klaar? Zonder bijvoorbeeld een Hitler zouden we niet eens weten, wat we absoluut nooit meer willen. Er zijn echter – of je dat nu kan/wilt begrijpen of niet – nog steeds mensen, die Hitler nog steeds zouden ontarmen. Blijven we ze naar zo’n eiland sturen? Dan zijn we toch ook ‘Hitlers’ ? Zijn we dat trouwens niet al? Dan denk ik aan wat menig mens met de leider van Noord-Korea zou willen doen. Ai.

Moeten we dan onze individualiteit opgeven, om wereldvrede te kunnen verkrijgen? Of ligt het antwoord in elkaar accepteren als de individu, die een ieder van ons is? Met die acceptatie en alles wat we nu weten en alles wat we nu hebben, terug naar voordat die eerste groep mensen op ontdekkingsreis ging; leven en laten leven?

De cynicus in mij denkt dan: Mocht het lukken, ik ga het niet meer meemaken.
De idealist in mij blijft hopen op acceptatie, op wereldvrede.

Zonder verlies van individualisme.